Retrospect

Na de terugkeer van een maand Tokio is het tijd voor reflectie. 

Hoewel het mijn derde keer was, blijft de stad mij verbazen.

Enkele top-of-mind observaties:

 

- Het verschil tussen Honne en Tatemae

Honne staat voor de innerlijke gevoelens van een persoon. Deze laat hij nooit zien. Daarvoor is Tatemae; het gezicht naar de buitenwereld. 

De Japanse maatschappij staat voor groepsharmonie; een gangbare theorie is dat dit noodzakelijk was om met zoveel mensen op een kleine eiland te kunnen wonen. 

Dit betekent dat het erg moeilijk is om te weten te komen wat een Japanner echt denkt. Drank helpt in dit geval meestal, aangezien dit een geldig "excuus" is om jezelf te mogen zijn. De dronkenschap is dan namelijk de schuldige van de uitlatingen die je doet.

 

- Het gebruik van mascottes in alledaagse communicatie

Veel reclamefolders en commercials gebruiken schattige en kleurrijke mascottes om producten en diensten aan te prijzen. Hoewel ik nog steeds geen flauw idee heb waar dit vandaan komt, levert het wel een vrolijk straatbeeld op. 

Nederland is hierbij vergelijken een grauwe en grijze maatschappij.

 

- Je zult altijd een buitenlander blijven

Ook al heb je zo'n liefde voor Japan, ook al kun je nog zo goed de taal spreken en de gebruiken kennen: je blijft een buitenlander.

Japanners hebben een inherente vorm van lichte xenofobie; daardoor zul je altijd anders bejegend worden. Aan de ene kant ben je een interessante Westerling, aan de andere kant ben je een barbaar.

 

- Seks is overal

De Japanse maatschappij heeft geen Christelijke achtergrond. Hierdoor is het onderwerp seks meer onderdeel van het maatschappelijk leven. Love-hotels, het fenomeen Enjo-Kosai, Hosts en Hostesses; het hoort er allemaal bij. 

Hoewel er een bepaalde fetish bestaat in het seksueel domineren van vrouwen, is er een tegen-cultuur aan de gang, waarbij vrouwen ook van zich laten horen.

Wees alleen niet verbaasd over de Lolita cultuur; een fascinatie met (te) jonge meisjes.

Akihabara

Geen trip naar Tokio is compleet zonder in de wereldberoemde wijk Akihabara te zijn geweest. Hier vind je de grootste verzameling van elektronica, videogames en computerartikelen. Van mega-warenhuizen tot kartonnen dozen in garagaboxen, in Akihabara vind je alles waar ook maar een stekker aan zit.

De grote warenhuizen (oa Laox, Sofmap en Yobodashi) bieden alle artikelen taxfree aan; dit betekent een instant korting van 5% op de getoonde prijzen. Dit moet je bij het afrekenen wel even vermelden. Hoe je het met de douane in Nederland regelt laat ik aan je eigen creativiteit over. Van de meeste artikelen kun je ook een internationale versie krijgen; hierbij zit een garantie die wereldwijd gedekt is.

De kleinere verkopers zitten in de steegjes achter de grote gebouwen; hier vindt je voornamelijk meer exotische en oude elektronica. Tevens barst het van de winkels die DVD’s, videogames en Gashapon verkopen. Hiervoor moet je meestal de smalle kantoorgebouwen in. Let daarom op de verschillende uithangborden die in de trapportalen staan die op de straat uitkomen. De leukste zaakjes zitten meestal op een van de hogere verdiepingen verscholen.

Mocht je DVD’s willen aanschaffen; deze zijn regio 2, wat overeenkomt met de Nederlandse regio codering. Wel even checken of deze Engelse ondertiteling heeft.

Voor videogame verzamelaars is deze wijk zeker de hemel op aarde. Elk bekend en onbekend systeem valt hier te krijgen. Tweedehands games puilen uit de verschillende bakken, vaak tegen spotprijzen. Let wel even op de regiocodering en het feit dat alles natuurlijk in het Japans is. En ga zeker naar Superpotato, de beroemdste tweedehands videogamezaak van de wereld.








De laatste tijd zijn de zogenaamde “maid cafes” als paddestoelen uit de grond geschoten. De serveersters zijn hier gekleed als franse bediendes, en stellen zich daarbij aansluitend gedienstig op. Bij de meeste kun je rustig een kop koffie drinken, maar sommigen zijn meer gericht op een rollenspel, waarbij een bepaalde interactie met de klant erbij hoort. Helaas spreken ze allemaal Japans, waardoor het “ rollenspel” niet helemaal uit de verf komt.

Tevens zit er in deze wijk de grootste concentratie aan Gashapon winkels. Gashapon zijn verzamelbare plastic figuurtjes, meestal van tekenfilm- of stripseries. Voor de grootste collectie aan nieuwe figuren moet je bij Asobit City zijn, waar je zeven verdiepingen aan felgekleurd plastic kunt vinden. De tweedehands zaakjes zitten her en der verspreid, ook meestal in de smalle kantoorpanden.

Vaak zul je in je zoektochten ook verschillende Hentai shops binnenlopen, waar je veelal strip en tekenfilms kunt vinden in verschillende pornovarianten.


Tip:
Het toilet in de Kentucky Friend Chicken is schoon en gratis.
Richtprijs voor een kop koffie met een tosti: 600 Yen (ongeveer 4 Euro)

Gashapon

Murkes koopt weer eens wat felgekleurd plastic.

Badderen

Als ik dit schrijf, kijk ik uit over het verlichte dak van de Tokyo Dome; een overkoepelde concert- annex sportstadium in het hartje van Tokio. Ik zit op de 6de verdieping van LaQua, een hypermoderne onsen.  

Japanners houden van badderen. Er zijn ettelijke sento, oftewel publieke badhuizen, verspreid door de hele stad. Daarnaast zijn er nog de onsen; openbare baden gevuld met mineraalwater uit de vulkanische bodem. Dit roept bij buitenlanders het beeld op van idyllische hutjes, gebouwd op bergwanden diep in de Japanse bossen. Helaas is dit in Tokio ver te zoeken, zodat je wel bent aangewezen op een moderne variant.  

In LaQua wordt het mineraalwater uit de bronnen onder de stad vanaf een diepte van 1700 meter omhooggepomt naar de baden op de 6de en 7de verdieping. Het water smaakt een beetje zouterig, en er hangt een lichte zwavelgeur in de verschillende ruimtes. Niet geheel traditioneel, maar het uitzicht is spectakulair. Vanaf het terras zie je je de lichten van de stad en de hordes mensen die de Tokyo Dome bezoeken voor een avondvoorstelling. Tegelijkertijd hoor je het gegil van de mensen in de rollercoaster, gebouwd tussen de onsen en de Tokyo Dome, die eens in de zoveel tijd langsraast.  

Relaxen was nog nooit zo mooi. 

http://www.laqua.jp/

ps: Onderstaand filmpje geeft het uitzicht vanaf het terras weer. Op dat moment was er in de Tokyo Dome ook een concert aan de gang.

Groot

De gemiddelde japanner is 1 meter 70. Ik ben 1 meter 90.

In mijn eerste week dat ik in Tokio was, heb ik 3 keer mijn hoofd gestoten in de metro, twee keer in de douche, en slaap ik standaard met mijn voeten over de rand van het bed.

Na een tijdje wordt het tweede natuur om het hoofd naar beneden te laten zakken zodra je door een deur moet. Zeker in de metro heeft dit als bijeffect dat iedereen om je heen denkt dat je constant aan het buigen bent.

Douchen is al een avontuur op zich. Mijn kamer heeft een aparte sanitaire cabine, waar zowel douche, toilet, als wastafel in geïntegreerd zitten. Alles van plastic natuurlijk. Al stommelend en botsend heb ik mijn sanitaire ochtend en avond routine.

Door mijn lengte sta ik letterlijk met mijn kruin tegen het plafond van de douchecabine aan. Dit is niet zo prettig, dus zal ik wel door de knieën moeten. Dit heeft als voordeel dat ik weer beter onder de douchekop gepositioneerd sta, die natuurlijk niet hoger komt dan 1 meter 70.

Ik kan natuurlijk nog altijd in het bad, maar relaxen terwijl je knieën tegen je kin aanzitten is ook niet echt mogelijk.

Als ik mijn tanden aan het poetsen ben, en ik buig voorover over wastafel, knal ik met mijn hoofd tegen de wand aan.

Als ik op het toilet zit, dan zitten mijn knieën tegen de andere muur.

Mijn uiteindelijke doel is om een keer zonder blauwe plekken uit de cabine te komen.

 

Tafeltjes in een koffieshop zorgen ook al voor avonturen op zich. Langzaam manoeuvrerend met een dienblad vol kopjes koffie is het een overwinning als je zonder stoten, morsen of vallen je eindbestemming hebt bereikt; een mini-tafeltje met een mini-stoeltje. De volgende uitdaging is dan om je lange Westerse benen onder een tafeltje te zien te proppen. Natuurlijk lukt het je dan niet om dit te doen zonder dat je knie tegen het tafeltje van de buurman stoot. En natuurlijk ben je dan net die “Het spijt mij” zin in het Japans vergeten. En dan realiseer je je dat je in het niet-roken gedeelte zit, terwijl je net zin had in een sigaret, zodat je weer op moet staan, enzovoorts.

Met deze lengte is kleding kopen praktisch onmogelijk. Hoewel UNIQLO en ZARA wel eens grote maten hebben hangen, blijft het zoeken. ZARA heeft bijvoorbeeld het standaard assortiment; het probleem is echter dat ze de grote maten (L en XL) in Europa houden. Soms kom je nog echter wel iets tegen dat je zou kunnen passen, maar het blijft een zoektocht. En naar schoenen kijk ik niet eens; maat 45 bestaat hier alleen in sprookjesverhalen.

Mijn nieuwe mantra: denk klein, blijf beheerst, en denk na over elke beweging die je maakt.