Comiket: de grootste beurs in Japan op het gebied van fan-getekende strips. 150.000 mensen per dag en dat voor 3 dagen lang. 2000 vrijwilligers proberen de massa in goede banen te leiden, en zien erop toe dat je als bezoeker niet over de schreef gaan. De vloer is namelijk afgeplakt in blauwe en rode zones, en er wordt strikt op toegezien of je niet in een verkeerd gedeelte staat.
Gelukkig waren wij van de pers, dus hadden we er niet zo'n last van :)
Na een week van rondrennen, jetlag afschudden en badderen in Japanse warme baden is het nu tijd voor het echte werk. Eindelijk een eigen appartement! Hoewel men dit in Amerika meer als een walk-in closet zou beschouwen, heb ik een eigen voordeur met bel. Dat doet toch ook heel wat.
Het originele plan was eigenlijk dat ik de gehele eerste week bij Erik op de kamer zou slapen. Na twee dagen kwamen we er achter dat we elkaar weliswaar erg aardig vonden, maar dat twee volwassen mannen in zo'n kleine ruimte wel erg gezellig werd. Dus uiteindelijk toch maar een hotelletje genomen voor de rest van de week. (Bij deze een dank naar Erik voor het mogen blijven slapen)
En nu? Inmiddels weer zodanig aan Tokio geacclimatiseerd dat we er weer helemaal tegenaan kunnen. Dat mijn geld ongeveer verdampt waar je bijstaat heeft ook wellicht te maken met het feit dat ik nu eindelijk tijd en zin heb om iets op het internet te zetten. Een verslaving aan felgekleurd plastic is leuk, maar je moet wel mate weten te houden. Gashapon-syndroom blijkbaar.
